The Look

Yalnızca bir hakkımız var!

Tek bir ömrümüz!

Senin okuduğun benim yazdığım şu an, bir daha geri gelmeyecek o anlardan biri oldu bile…

Sonra Mirkelem’ın şu şarkısını söylemeye başlayacağız:

 “Geçip giden buuuu, zamanları uuuu, bir yerlerde bulsam….Sonra üzülsem, da ra ra ram, üzüldüğüme üzülsem…”

Hep daha fazlasını istemekle geçer ömrümüz!

Bu aslında iyi bir şeydir, tabii eğer  bunu istek boyutunda bırakmaz ve aksiyona geçirebilirsek! Çıtayı ulaşılabilir bir yüksekliğe koyar, hedefe varmak için gereken azmi gösterir ve disiplinli olursak!

İşin bir de diğer boyutu var…Benim esas vurgulamak istediğim boyutu!

“Zaten” sahip olduklarımız için şükretmemek ve onların varlığı ile tatmin olamamak. Ben buna, “anı” yaşamayı reddedip, sadece gelecekte gerçekleşmesini beklediğine yapışma modu diyorum! Ve bunu fena halde abartanlar, çok ama çok mutsuz oluyorlar!

Şimdi onları çimdikleyip kendine getirme arzusu ile bu yazıyı yazdığımın farkına varıyorum! Etrafınıza bir bakın; bu mutsuz, yorgun insanlardan, pek ama pek çok var!Evet bazen sen de, bazen ben de, onlardan biri oluyoruz!

Bazen farkında olmadan çıtayı o kadar yükseğe koyuyoruz ki!Hedefe ulaşana kadar hep mutsuz, asık suratlı ve hırçın mı olalım yani?

Mutsuz asık suratlı hırçın!

Ben “simple happiness” bağımlısı olun demiyorum, ama anın tadını çıkarmalı insan!Smart happiness:)

Çünkü bu anı yaşamak için yalnızca tek bir hakkımız var!

Tek bir ömrümüz!

Kazak örmek…

Örmeyi çok seviyorum.

Kazağı giydiğim anı seviyor muyum? Sadece bir gün!

Sonra yeniden örüyorum.İlmikleri dokumanın keyfini seviyorum.Yeni sıraya geçtiğimde, bir öncekinin bitişiyle gurur duyuyorum.

Yaşadığım her anı seviyorum.Kazağı giydiğim andan çok, onu dokuduğum her anı yaşamayı  ve deneyimlemeyi seviyorum.

Ayşegül Ne Giydi?

Elbise, Dress, Niquie 

{ 16 comments }